Inklusion
„Ui, der redt ja genau so
wia mia schreibn müaßn“
hat mei Nachbar, der Pfanzelt Maxl gsagt,
wia der neue Schüler,
der Willibald Wilmsen in unser Klass kommen is,
weil seine Eltern von Hannover
nach Erding umzogn san.
Natürlich hat er koa Wort bayrisch gredt.
„Dass ma den Willibald fei ja koaner auslacht“,
hat unser Lehrerin gsagt,
weil er bloß Hochdeutsch konn.
„Werds scho seh“, hats gsagt,
„des gibt se scho no,
wenns nett zu eahm seids.“
Es hat se gut trofffa,
dass der Willibald a Pfunds-Torwart gwesn is,
den ma prima in unserer Mannschaft
haben bauchn könna.
Und beim Spuin lernt ma fast automatisch
de richtign Wörter
in der richtign Sprach.
Des andere, wo zu seiner Sprachförderung
beitragn hat, war unser langer Schuiweg,
und natürlich a paar echte Lausbuam-Spezln.
Er hat bald gspannt:
Wennst guat durchkommen möchst,
muaßt gscheit mitredn könna.
„Struggle for life“ nennt des der Darwin.
Der Willibald Wilmsen hat aa bald
an schöna Spitznama kriagt,
und mia ham zu eahm „Witsche“ gsagt.
Heut is der Witsche zwoater Vorstand
von de Mundartfreunde in Engelpolding.
Schad, dass mia damals no net gwußt haben,
dass des, was ma mit dem Willibald
in unserer Klass gmacht haben,
heutzutag streng wissenschaftlich
I n k l u s i o n hoaßt.
Helmut Zöpfl