Inklusion

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Inklusion

 

 

 

„Ui, der redt ja genau so

 

wia mia schreibn müaßn“

 

hat mei Nachbar, der Pfanzelt Maxl gsagt,

 

wia der neue Schüler,

 

der Willibald Wilmsen in unser Klass kommen is,

 

weil seine Eltern von Hannover

 

nach Erding umzogn san.

 

Natürlich hat er koa Wort bayrisch gredt.

 

„Dass ma den Willibald fei ja koaner auslacht“,

 

hat unser Lehrerin gsagt,

 

weil er bloß Hochdeutsch konn.

 

„Werds scho seh“, hats gsagt,

 

„des gibt se scho no,

 

wenns nett zu eahm seids.“

 

Es hat se gut trofffa,

 

dass der Willibald a Pfunds-Torwart gwesn is,

 

den ma prima in unserer Mannschaft

 

haben bauchn könna.

 

Und beim Spuin lernt ma fast automatisch

 

de richtign Wörter

 

in der richtign Sprach.

 

Des andere, wo zu seiner Sprachförderung

 

beitragn hat, war unser langer Schuiweg,

 

und natürlich a paar echte Lausbuam-Spezln.

 

Er hat bald gspannt:

 

Wennst guat durchkommen möchst,

 

muaßt gscheit mitredn könna.

 

„Struggle for life“ nennt des der Darwin.

 

Der Willibald Wilmsen hat aa bald

 

an schöna Spitznama kriagt,

 

und mia ham zu eahm „Witsche“ gsagt.

 

Heut is der Witsche zwoater Vorstand

 

von de Mundartfreunde in Engelpolding.

 

Schad, dass mia damals no net gwußt haben,

 

dass des, was ma mit dem Willibald

 

in unserer Klass gmacht haben,

 

heutzutag streng wissenschaftlich

 

I n k l u s i o n hoaßt.

 

 

 

Helmut Zöpfl